Choroba Duhringa (Choroba Dühringa)

W przypadku choroby Duhringa mówimy o skórnej manifestacji nietolerancji glutenu. To schorzenie określa się mianem skórnej postaci celiakii.

Osoby, których krewni borykają się z celiakią, są szczególnie narażone na wystąpienie choroby Duhringa. Medycyna zna historię bliźniąt jednojajowych, z których jedno cierpiało na celiakię z zanikiem kosmków jelitowych, a drugie zmagało się z objawami dermatologicznymi nietolerancji glutenu. Przeprowadzone badania wykazały, że w przypadku choroby Duhringa występują te same markery serologiczne, które pojawiają się u osób zmagających się z celiakią.

Najczęściej choroba Duhringa daje o sobie znać pomiędzy 14. a 40. rokiem życia. Tej przypadłości towarzyszą wielopostaciowe zmiany skórne tj. pęcherzyki, grudki, rumień. U osób, które zmagają się z chorobą Duhringa, często pojawia się dokuczliwy świąd. W następstwie drapania zmian skórnych powstają strupy i blizny. Choroba Duhringa zazwyczaj atakuje kolana, łokcie, okolice kości krzyżowej, pośladki, tułów, twarz i owłosioną skórę głowy. Szacuje się, iż u 10% pacjentów oprócz zmian skórnych występują dolegliwości ze strony układu pokarmowego.

Wśród objawów choroby Duhringa wymienia się:

1) niewspółmierne nasilenie świądu i pieczenia w stosunku do łagodnych zmian skórnych,

2) występowanie zmian na pośladkach, łokciach i w okolicy krzyżowej,

3) celiakię w rodzinie,

4) współwystępowanie objawów złego wchłaniania,

5) współwystępowanie defektów szkliwa zębowego,

6) nasilenie zmian skórnych po spożyciu leków zawierających jod.

Diagnostyka choroby Duhringa sprowadza się do oznaczenia poziomu przeciwciał przeciwko endomysium mięśni gładkich. Występują one u 70% osób, które zmagają się z chorobą Duhringa. Czasem przeprowadza się biopsję zdrowej skóry. W sytuacji, gdy badania wskażą obecność przeciwciał przeciwko endomysium mięśni gładkich, lekarz zleca biopsję jelitową, która pozwala ocenić stopień nasilenia zmian w jelicie cienkim. Leczenie choroby Duhringa sprowadza się do diety bezglutenowej, ograniczenia spożycia jodu. Medykamenty wprowadza się dopiero wówczas, gdy pozostałe metody nie przynoszą pożądanych rezultatów.